1 SKIRRA
ð, [skjarr], to ‘bar’, prevent, with dat.; s. vandræðum, to prevent strife, Orkn. 162; ek hefi allan mik vid lagt at skirra vandræðum þeirra, Eg. 738; kvað þeim þat mikit happ cf þeir mætti s. vandræðum svá miklum, Ld. 220; þó vóru þeir sumir er s. vildu vandræðum, Bs. i. 21.
2 SKIRRA
II. reflex. skirrask, to shun, shrink from, with acc.; skirrask manndráp, Sks. 576; skirrask slík vandræði, Róm. 198, Hom. (St.): the mod. phrase, skirrast við e-t, to shrink from.