1 SLJÓR
sljó, sljótt; before a vowel the v appears, sljóvan, sljóvum, … (also spelt with f); the older form is slær, slæ, slæ, slætt (slævan, etc.), or even sljár, Ld. 312, v. l.; analogous to snjór, snjár, snær: sjór, sjár, sær; mjór, mjár, mær: [A. S. sláw; Engl. slow; Dan. slöv]:—blunt, Lat. hebes; sverð sljó ok brotin, Fms. ii. 322; þó at sverðin sé slæ, x. 360; sljó öx. Fs. 184; sverð vár eru slæ, Hkr. i. 343; með slævu sverði, Fm. 30; slætt sverð, Fbr. (in a verse); með hljóði sljófu, a dull sound, Skálda 160.
2 SLJÓR
2. metaph., hann hvessir sljófa en hrýnir hugrakka, Al. 33; þótti honum hann í öllu slær, Sturl. iii. 117; at hann hefði verit mikilsti slær, er hann hefði eigi bannsettan Rafn, Bs. i. 775; gefa enum slævurum sigr, Ls. 22, 23.