ð, (mod. að), part. veifat, Fms. vii. 154 (in a verse); [A. S. wâfjan; Engl. wave]:—to wave, vibrate; veifði hann slæðunum, Nj. 190; veifa svipu yfir höfuð sér, Lv. 30; veifa höfðinu, Þiðr. 235; Ormr veifði honum um sik sem hreyti-speldi, Fb. i. 532; í því veifði hann sverðinu at Grími, Dropl. 36; veifði hann ræði, he pulled the oar, Hým. 25; veifa vængjum, to wave with the wings, Fas. ii. 137 (in a verse); veifa e-m sem barni, Fms. vii. 32; þeim var veift sólar-sinnis, Þorf. Karl. 422; veifði hann Mjöllni fram, Hým. 36; veifa héðni um höfuð e-m, of an enchantress, Eb. 92, cp. Ísl. ii. 76; hón veifði kofra sínum, Vígl. 63 new Ed. In the fishing-places in the south of Icel. (Skaptafells sýsla) a man stands on the shore waving a flag to tell the fishermen if it is safe to land or not; this is called ‘veifa,’ or ‘veifa frá,’ to wave off, i. e. to signal them not to try (Mr. Jón Guðmundsson).

2. metaph., til þess kenndu vér þér þetta vers; at þú veifðir því þá er þér líkaði, Mar.

II. reflex., veifask um lausum hala, to ‘wag a loose tail’, be free to do as one pleases, Sturl. iii. 30 (see hali 2).