1 VÁRAR
f., only in pl. [A. S. wær; O. H. G. wâre = foedus; cp. the adjectives, A. S. wær, O. H. G. wâr, Germ. wahr, Lat. verus]:—a pledge, troth, plight; the word is obsolete, and only occurs in the following references,—Helgi ok Sváfa veittusk várar, ok unnusk furðumikit, Helgi and Swáfa plighted their faith to one another, and loved each other much, Sæm.: einka-mál er veita sín á milli konur ok karlar, því heita þau mál várar, Edda 19; leggit Mjölni í meyjar-kné, vígit okkr saman várar-hendi, join us with a wedding-hand, Þkv.; þat ræð ek þér at þú trúir aldri várum vargdropa, Sdm.; hann lagði sitt mál í kné honum ok seldi várar, Fms. ix. 432 (in a verse).
2 VÁRAR
2. the sing. only occurs in Vár, the name of one of the goddesses, Edda (cp. væringi); no doubt from várar. vára-vargr, m. a truce-breaker, Sdm.