1 DIKTA
að, [Lat. dictare], to compose in Latin; Gunnlaugr munkr er Látínu söguna diktað hefir, Bs. i. 215, 786; dikta ok skrifa bréf á Látínu; bréf skrifað ok diktað, 798; d. bækr, 79; d. vers, 655 xxxii. 17; d. röksemdir, Bs. i. 786: in old writers dikta is only used of Latin (not Icel.) compositions, but as these compositions were in an affected and artificial style, the word also got the sense of fiction, cp. Germ. dichten, dicbter = a poet, dichtung = poetry; mod. Dan. digter; Engl. ditty; in Icel. mostly with the notion of falsehood, not as in Germ. and mod. Dan. of fancy.
2 DIKTA
2. to romance, lie; logit eðr diktað, Stj. 40; diktaðu þar andsvör þau er eigi vóru sönn, 248: menn hugðu þetta ráð diktað (feigned), Bs. i. 757; sem fjandinn hafði diktað, Mar. (Fr.); Dóra þú lézt dikta ljóð, dári þig sérhver maðr, Vídal. (a ditty).