1 grefr
m., grefi, acc. pl., Róm. 167, [grafa], ‘a digger,’ a hoe, Landn. 141, 293, Vm. 87, Stj. 451, N. G. L. iii. 2, 10, Bk. 83: the phrase, hafa e-n í grefi fyrir sik, cp. hafa e-n fyrir grjótpál, to have another for one’s hoe, use him as a tool, Róm. l. c.: in mod. usage called járn-karl or páll.