n. [A. S. clif; Engl. cliff], a cliff; klif and kleif are used indiscriminately in Eb. and Eg. l. c.; þeir fengu tekit hann út við klif er upp ríðr ór fjörunni, Eb. 166; ok kösuðu hann þar við klifit, id. v. l.; klif bratt ok einstigi yfir at fara, Eg. 576; þá var þar undir niðri skógr en skóglaust uppi á klifinu, 580; ok er Egill kom upp ór klifinu, id.; í klifi nokkuru, Bs. i. 200; var í brattasta einstigi upp at ganga ok í harða há klif (plur.), Stj. 452. 1 Sam. xiv. 4 (eminentes petrae of the Vulgate); síðan gékk hann til klifs þess er þjóðgata lá yfir, þeir stefndu hit gegnsta til klifsins, Korm. 146: poët., hauka klif, hawk’s cliff = the hand, Hallfred; há klif, a high cliff, Sighvat: local names, Klifs-jörfi, Klifs-sandr, Klifs-dalr, Bjarn.; Klifs-lönd, Cliffland or Cleveland, in England, Fms. vi.