adj. [rög, ragt (q. v.), by way of metathesis from argr]:—craven, cowardly; bíð þú ef þú ert eigi ragr, Nj. 205; hinnig værir þú undir brún at líta sem þú mundir eigi ragr, 55; en ek vissa þá eigi at ek munda eiga stafnbúinn bæði rauðan ok ragan, Fms. ii. 308; vesöl eru vér konungs er bæði er haltr ok ragr, vi. 322; ragr sem geit, Kari. 398; rennr þú nú, Úlfr enn ragi, … Kallaðir þú þá eigi Úlf enn raga, er ek lagða til at hjálpa þér, er Svíar börðu yðr áðr sem hunda, ÓH. 167; ragr riddari, Str. 59; Hagbarðr inn ragi, Hbl. 27.

2. = argr, q. v.; e. g. to say that a man is a woman (blauðr) is the gravest abuse in the language: Þorvaldr svarar, ek þolda eigi er þeir kölluðu okkr raga, Biskup mælti, þat var lítil þolraun, þóat þeir lygi þat at þú ættir börn, þú hefir fært orð þeirra á verra veg, þvíat vel mætta ek bera börn þin ef þú ættir nokkur, Bs. i. 44; þegi þú, rög vættr, Ls. 61 (of Loki, of whom it is also said, átta nætr vartú fyrir jörð neðan, kýr mólkandi ok kona, ok hefir þú þar börn borit, ok hugða ek þat args aðal, 23); verða ek kona hin ragasta, ef …, Karl. 405; rass-ragr: any one who used this word to a person might be killed on the spot with impunity, otherwise the penalty for it was full outlawry; þau eru orð þrjú er skóggang varða öll, ef maðr kallar mann ragan eðr stroðinn eðr sorðinn, … enda á maðr vígt í gegn þeim orðum þremr, Grág. ii. 147.