n. [Swed. torg; Dan. torv; the other word markaðr is from the Lat., and torg is prob. a Slav. word; Russ. torge]:—a market or mart; menn konungs höfðu torg ok skemtun ok leika úti hjá herbergjunum, Fms. xi. 366; hann var úti staddr á torgi, þar var fjölmenni mikit, i. 80; hann leitaði eptir of matkaup, görðu þeir honum þann kost, at þeir mundi setja þeim torg framan til Föstu, Orkn. 344; setja e-m torg til matkaupa, Fms. vii. 78; Sigmundi konungi var hvervetna sett torg ok annarr farar-greiði, Fas. i. 143; hafa torg fyrir hvers manns dyrum, Rétt. 12; á bryggjum eðr á stræti eðr á torgi, Gþl. 178, Matt. xi. 16, xx. 3, xxiii. 7, Mark vii. 4, Luke vii. 32, Acts xvi. 19, xvii. 17.

II. a market-place, in Nidaros, D. N. iii. 195; in Bergen, Bs. i. 636; in Oslo, D. N. iv. 307, 697; cattle and sheep were to be bought ‘á torgi’ in the market-place, but fresh fish ‘fyrir torgi,’ Rétt. 2. 5 (Fr.); the word is never used in reference to Icel. In Scandin. towns the squares are called ‘torg,’ e. g. Kongens Ny-torv, Gammel-Torv, in Copenhagen: allit., um tún og torg, þjóðin öll um tún og torg | tók upp hrygðarklæði, Barbarossa kvæði (Ed. by Maurer).