1 VEIG
f., pl. veigar, [A. S. wæge; Hel. wêgi], a kind of strong beverage, drink; öl heitir með mönnum … kalla veig Vanir, Alm. 35; dýrar veigar, Hdl. 49, Hkv. 2. 44; skírar veigar, Vtkv. 7; fagrar veigar, Fas. i. 494 (in a verse); kná-at sú veig vanask, Gm. 25; Fjölnis veig, the drink of F., i. e. poetry, Kormak; Dvalins veig, id.; bjór-veig, a draught of beer, Hým. 8.
2 VEIG
2. metaph. pith, strength, gist; in the popular phrase, það er engin veig í honum (mod. veigr); spyrr Oddr hvar hann vísi honum til þess víkings er nokkur veig sé í, Fas. ii. 522; fór þat lið aptr er honum þótti minni veig í, Fms. iv. 350, v. l. (fylgð, Ó. H. 159, l. c.)
3 VEIG
II. in pr. names of women, Gull-veig (Vsp.), Þór-veig, Sól-veig, Álm-veig (Hdl.), Mjað-veig (Maurer’s Volks.)