1 út-lagr
adj.
2 út-lagr
1. esp. in Norse law, outlawed, banished; útlagr of þýfsku, N. G. L. i. 85; erfingi útlags manns, 180; skyldi þeir allir útlagir, Fms. viii. 280; útlagir ok friðlausir, vii. 334; útlagir frá Guði, Hom. 37.
3 út-lagr
2. esp. in Icel. law, having to ‘lay out,’ fined; verða útlagr um e-t, Grág. passim: útlagr er sá um þat er synjar, id.; þá eru búðirnar útlagar (forfeited) við þann er landit á, Kb. i. 112; verðr hann útlagr ok ór goðorði sínu, 49: the amount in dat., útlagr þrem … mörkum, Grág. passim; útlagr eyrir, N. G. L. i. 180.