Land-nám

Betydning av det norrøne ordet "land-nám"

Som definert av Cleasby & Vigfusson norrøn-engelsk ordbok:

Det norrøne ordet land-nám kan bety:land-nám

land-nám

n. the taking land, a law term:

land-nám

I. in Norse law, an unlawful holding of another man’s land, and hence a fine for trespassing on another man’s land; nú ef hann selr, þá er honum jörð úheimil, gjaldi landnámi hvárttveggja, n. G. l. i. 37; nú ef hann tekr einahverja þá hurð ok færir á brott, þá skal hann aptr færa ok leggja á landnám, ef hann hefir leyst frá, 38; en ef hann grefr upp, þá skal hann bæta landnámi, id.; engi skal annars hauka taka, nema landnámi vili fyrir bæta, ok færa hauka aptr, 39; ok leggi á landnám ok jarðar-spell, þeim er jörð á, Gþl. 311; ok leggi umboðsmaðr landnám ofan á, 313; um landnám ok áverka á jörðu, Jb. 232; um landnám ok skógar-högg, 234: distinction is made between the fine and the compensation, fulla skaða-bót skal greiða fyrir beit ok töðu akra ok engja landnáms-laust … en ella fullt landnám, 258, 259.

land-nám

II. in Icel. the taking possession of land as a settler, occupation, particularly used of the settlement of Iceland: in Landn. and the Sagas passim it is used in sing. of the land allotted to each settler, í landnámi sínu, í hans landnámi, etc., almost like landeign, see Landn. passim; but often in plur. of the settlement itself, nú er yfir farit um landnám þau er vér höfum heyrt at verit hafi á Íslandi, Landn. 320; nú eru rituð landnám í Vestfirðinga- (Norðlendinga-, Austfirðinga-) fjórðungi, 167, 236, 274.

land-nám

COMPDS: Landnámabók, Landnáma, Landnámasaga, landnámatíð, landnámskona, landnámsmaðr.

Mulig runeinnskrift i yngre futhark:ᛚᛅᚾᛏ-ᚾᛅᛘ
Yngre futhark-runer ble brukt fra 8. til 12. århundre i Skandinavia og deres oversjøiske bosetninger