f., gen. tangar, pl. tangir and tengr: the gen. tangu, Þd., refers to a form tanga, u, f., dat. töngu, Sturl. i. 121 (vellum), but else töng; [A. S. tanga; Engl. tongs; Germ. zange; Dan. tang; cp. tangi]:—a smith’s tongs; tangir ok tól, Vsp.; dregit á með rauðum steini hamarr ok töng, fyrir því at smiðr var faðir hans, Þiðr. 98; hamar, töng ok steðja, Edda 9; tók Geirröðr með töng járnsíu glóandi, 61; skerðu til járnsins svá at vel megi ná með tönginni, … síðan tók Þormóðr töngina ok kipði braut örinni, Ó. H. 223; drógu tveir karlar beinit með töngu, Sturl. i. 121 (töng, Bs. i. 425, l. c.); eigi þykkjumk ek slíkar tengr séð hafa, such tiny tongs, i. e. limbs so poorly knit, Grett. 119; kalla má höndina long axla, Edda; tangar-armr, the tongs-fork, Þiðr. 96; spenni-t., klýpi-t., ‘clip-tongs,’ pincers: in N. G. L. i. 349 for ‘töng’ eða reipi, read ‘taug’ eða reipi. tangar-hald, n. a tongs-hold.