Vanr
Norrøn Ordbok - vanr
Betydning av det norrøne ordet "vanr"
Som definert av Cleasby & Vigfusson norrøn-engelsk ordbok:
Det norrøne ordet vanr kan bety:vanr
- vanr
- 1. vön, vant, adj., compar. vanari, superl. vanastr, wont, accustomed; vanr e-u, used to a thing; varg-ljóðum vanr, Hkv.; vígi vanr, Stor. 23; tungan er málinu vön, Skálda (Thorodd); vanr góðu brauði, SkS. 321: with infin., hann hafði jafnan vanr verit at matask í litlu húsi, FmS. i. 35; hversu mikill skattr er vanr at koma af Finnmörk, Eg. 70; ganga til sætis þess er hann var vanr at sitja, Ó. H. 66; vanan skatt, the wonted tax, BS. i. 757; er hann var vanr at hafa, SkS. 228 B.
- vanr
- 2. neut., ekki fékk ek minna til bús enn vant var, Nj. 18: impers., er þessa vant?—opt berr svá at, is this wont to happen?—it often betides, FmS. ii. 9; ú-vanr, unwonted.
- vanr
- 2. adj. [Ulf. wans; A. S. wana; cp. Lat. vanus; cp. also the prefix particle van-]:—lacking, wanting; vamma vanr, Hm. 22; ljóða þessa muntú lengr vanr vera, 163; andspillis vanr, Skm. 12; handar em ek vanr, LS. 39; vön vers ok barna, Gkv. 1. 23; vön geng ek vilja, joy-bereft, Skv. 3. 9; blóðs vanr, Höfuðl. 11; vanr slíkra drengja, Hallfred; landa vanr, a lackland, Bragi.
- vanr
- 2. neut. vant, with gen.; var þeim vettugis vant, Vsp.; mikils er á mann hveru vant, er mannvits er, Hðm. 26; fás er fróðum vant, Hm.; orðs vant, wanting one word, Hðm. 9; era mér gulls vant, Skm. 22; vara gamans vant, no lack of good cheer, FmS. vii. (in a verse); eitt sinn var vant kýr í Þykkvabæ, a cow was wanting, Ld. 156; var Glúmi vant margra geldinga, Nj. 26; varð honum vant kvígna tveggja, Glúm. 340; konungi þótti orðs vant er annat var talat, the king wanted a word when one was uttered, i. e. he was all ear, listened eagerly, FmS. ii. 139; lét honum engra hluta vant, x. 226; era hlunns vant, kvað refr, vii. 19; sjaldan er engri vant, a saying, Al. 166; muna vant, or muna á-vant, sjá, munr, a moment, p. 438; hann keyrði hann niðr, eigi úþyrmiliga, svá at honum var lítils vant, so that he did not want more, i. e. killed him on the spot, Bjarn. 41. ☞ Two words, of the same form, but diametrically opposite in sense, cannot well stand side by side, and so we find that while the old poets make little use of vanr (adsuetus), on the other hand, in prose and mod. usage vanr (orbus) has become obsolete, except in the neut. vant, in van- as a prefix, and in compds such as and-vanr, and-vana.
Mulig runeinnskrift i yngre futhark:ᚢᛅᚾᚱ
Yngre futhark-runer ble brukt fra 8. til 12. århundre i Skandinavia og deres oversjøiske bosetninger
Lignende oppføringer:
Forkortelser brukt:
- adj.
- adjective.
- compar.
- comparative.
- infin.
- infinitive.
- l.
- line.
- n.
- neuter.
- superl.
- superlative.
- v.
- vide.
- impers.
- impersonal.
- neut.
- neuter.
- pers.
- person.
- A. S.
- Anglo-Saxon.
- cp.
- compare.
- f.
- feminine.
- Lat.
- Latin.
- m.
- masculine.
- S.
- Saga.
- Ulf.
- Ulfilas.
- gen.
- genitive.
- i. e.
- id est.
- mod.
- modern.
Siterte verk og forfattere:
- Bs.
- Biskupa Sögur. (D. III.)
- Eg.
- Egils Saga. (D. II.)
- Fms.
- Fornmanna Sögur. (E. I.)
- Hkv.
- Helga-kviða Hundingsbana. (A. II.)
- Ó. H.
- Ólafs Saga Helga. (E. I.)
- Skálda
- Skálda. (H. I.)
- Sks.
- Konungs Skugg-sjá. (H. II.)
- Stor.
- Sona-torrek. (A. III.)
- Nj.
- Njála. (D. II.)
- Gkv.
- Guðrúnar-kviða. (A. II.)
- Hm.
- Hává-mál. (A. I.)
- Höfuðl.
- Höfuðlausn. (A. III.)
- Ls.
- Loka-senna. (A. I.)
- Skm.
- Skírnis-mál. (A. I.)
- Skv.
- Sigurðar-kviða. (A. II.)
- Al.
- Alexanders Saga. (G. I.)
- Bjarn.
- Bjarnar Saga. (D. II.)
- Glúm.
- Víga-Glúms Saga. (D. II.)
- Hðm.
- Hamðis-mál. (A. II.)
- Ld.
- Laxdæla Saga. (D. II.)
- Vsp.
- Völuspá. (A. I.)