Óttu-söngr
Słownik staronordyjski - óttu-söngr
Znaczenie staronordyjskiego słowa "óttu-söngr" (lub óttu-sǫngr)
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- óttu-söngr (óttu-sǫngr)
- m. matins in the Roman Catholic time, 625. 164, 167, K. Þ. K. 58, Bs. i. 673, 847; óttusöngs-bók, -kver, -mál, -tíð, -sloppr, Pm. 38, 58, 73, 117, Jm. 36, Fms. v. 224, vii. 317, Hom. 122.
Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego óttu-söngr może być bardziej dokładnie napisane jako óttu-sǫngr.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚢᛏᛏᚢ-ᛋᚢᚾᚴᚱ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- m.
- masculine.
- s. v.
- sub voce.
- v.
- vide.
Prac i autorów cytowanych:
- Bs.
- Biskupa Sögur. (D. III.)
- Fms.
- Fornmanna Sögur. (E. I.)
- Hom.
- Homiliu-bók. (F. II.)
- Jm.
- Jóns-máldagi. (J. I.)
- K. Þ. K.
- Kristinn-réttr Þorláks ok Ketils = Kristinna-laga-þáttr. (B. I.)
- Pm.
- Pétrs-máldagi. (J. I.)