1 FEN
n., gen. pl. fenja, dat. fenjum, [Ulf. fani = πηλός; A. S. fenn; Engl. fen; O. H. G. fenna; Dutch venn; a word common to all Teut. idioms]:—a fen, quagmire, Symb. 26 (of the Pontine marshes); mýrar ok fen, Hkr. iii. 227; fen eðr forað, Gþl. 383; kelda eðr fen, Ld. 204; fórsk þeim seint um fenin, the bogs, Fms. vii. 69; djúpt fen ok breitt fullt af vatni, a deep pool and broad, full of water, vi. 406, vii. 70, Orkn. 444, Eg. 577, 582, 767, Nj. 21, Eb. 326, Þorst. Síðu H. 186.