1 myrkr
n. [Dan. mörke; Scot. mirk], darkness; leynask út í myrkrit, Eg. 240: of the evening, allan dag til myrks, fram í myrkr, and the like: of fog, rak yfir myrkr svá mikit at þeir vissu eigi hvar þeir fóru, Nj. 124; í slíku myrkri, Glúm. 368; sjó-myrkr, Fms. ix. 506:—an eclipse, Ann. 1184; myrkrit mikla, on the 22nd of April, Ann. 1193, cp. 1312, 1330, Fms. vii. 152:—darkness from volcanic eruptions, Ann. 1158, 1226, 1262, 1300, 1341, 1350, see also Hekla and hraun.
2 myrkr
2. often in plur. in an intensive sense, like Lat. tenebrae; þessi guðin munu eiga myrkrunum at stýra, Fms. i. 97; frá eilífu ljósi til úendanligra myrkra, 262; helvítis myrkra, Anal. 291; myrkra fullr, full of darkness, Mar.; myrkra höfðingi, the prince of darkness, Al. 154; myrkra hérað, myrkra staðr, the place of darkness, i. e. hell, 153, 154, cp. Pass. 8. 4, 19, 20, and N. T. passim; this use of the plur. may have been influenced by the Latin.