1 VAMM
n. = vömm, [Ulf. wamm = a spot, un-wamms = ἄμωμος; A. S. wamm; cp. vámr]:—a blemish; útan váða ok vamm, N. G. L. i. 67; leita e-m vamms, harm, Og. 6; vammi firðr, without blemish, Stor. 23: plur. vömmin, Ls. 52; vamma vanr, Hm. 21; vamm þat er væri, Skv. 3. 5; svá lastvarr at hann vildi ekki vamm vita á sik, Stj. 547: in mod. usage, hann vill ekki vamm sitt vita, of a conscientious thoroughly honest person; enda mun þat eigi til vamms vera lagt, Karl. 375; fár er vamma vanr, a saving, Mirm., cp. Hm. 22; see vömm.
2 VAMM
COMPDS: vammafullr, vammalauss.