1 FEGINN
adj. [fagna; A. S. fægen; Engl. fain; Hel. fagin], glad, joyful; verða feginn, to rejoice, Eg. 567; fegnari en frá megi segja, exceeding happy, Th. 9: with dat. to rejoice in a thing, Bs. i. 133; verða eyrindi feginn, to enjoy one’s errand, bring it to a happy end, Ísl. ii. 340; urðu menn þeim fegnir, people were fain to see them again, Nj. 47; ok er fegit orðit hjarta mitt tilkvámu þinni, 175; Ingi konungr varð honum hinn fegnasti, i. e. king Inge was fain at his coming, Fms. vii. 247; íllu feginn ver þú aldregi, never rejoice in mischief, Hm. 129; glaðr ertú nú Sigurðr, ok gagni feginn, rejoiced at thy victory, Fm. 25: with subj., feginn létsk þó Hjalli at hann fjör þægi, H. would fain save his life, Am. 59 (rare).
2 FEGINN
β. freq. with infin. or absol. and almost adverb, as in Engl., e. g. eg vil feginn gera það, I will fain do that; það vil eg feginn, or eg varð feginn að sleppa, I was fain to escape.
3 FEGINN
II. the phrases, á fegins-degi, on the day of joy, the day of resurrection, re-meeting, Fms. viii. 98, Sl. 82; taka fegins-hendi við e-u, to receive with glad hand, with heart and hand, Fms. iii. 98, Fb. i. 257, Nj. 106; á fegins-lúðri, on the mill of joy (poët.), Gs. 5.
4 FEGINN
COMPDS: feginsaga, feginsmorgun.