1 kván-fang
n. ‘queen-fetching,’ wife-taking, as also a match, wife; leita e-m kvánfangs, Eg. 22; leita á um k., Nj. 66; fá gott k., Fms. i. 11; virðuligt k., vi. 57; Brynjólfr hafði gefit honum þat k. er hann hafði áðr átt, Eg. 36; Æsir tóku sér kvánföng (married) þar innanlands, Edda 152 (pref.); gefa e-m til kvánfangs, D. N. kvánfangs-eiðr, m. a wedding oath, as to the forbidden degrees, Grág. i. 319.