adj.; in this word in old vellums a j appears after the k and before a vowel, whence also came the old change of the root vowel; thus, sekjan, sekjum, sekjar; in later vellums this j is dropped, sekan, sekum, etc.: [from sök]:—prop. sentenced, to pay in money or person: esp. of a fine, mulcted, verðr hann sekr um þat þremr, sex mörkum, Grág. i. 37, 296, 363, 375; þá eru þeir sekir fimtán mörkum, N. G. L. i. 21, 359 (else the Grág. has útlagr, q. v.)

II. in Icel. law, convicted, outlawed, condemned to the lesser or greater outlawry; nú verðr maðr sekr at sátt, en þá verðr maðr sekr at sátt, er hann handsalar sekt sína, Grág. (Kb.) ch. 60; sekr skógar-maðr, sekr fjörbaugs-maðr, Grág.; til ek hann eiga at verða um þá sök sekjan skógarmann, prop. = a convicted woodman, Nj. 110: maðr hafði sekr orðit um þræls morð eðr leysings, Íb. 6; but also used singly, ins sekja manns, the outlaws, Grág. i. 360; Gísli verðr sekr, Gísl. 39; verða sekr um víg, Nj. 88, Grett., Gísl., Harð. S., and other Sagas passim.

2. guilty, wicked; hefna sekjum mönnum íllar atferðir, MS. 677. 4; láta þann undan setja er sekr er Nj. 136; eigi göra verkin ein saman manninn sekjan, 656 A. ii. 16; þar til er þeir fara af heiminmn sekir, 625. 66: sekari né dauðlegri, Sks. 533; samt fyrir Guði sekr ert, Pass., N. T., Vídal. passim.