1 SYRGJA
ð, [sorg; Ulf. saurgan = μεριμναν, λυπεισθαι; A. S. sorgjan; Engl. sorrow; Germ. sorge; Dan. sörge]:—to sorrow, mourn; hann bað menn eigi syrgja né láta öðrum herfiligum látum, Nj. 197; snökta eðr s., Fms. viii. 234; þeir syrgðu ok hrygðusk, Barl. 191.
2 SYRGJA
2. to bewail, with acc.; syrgði hann hana dauða, Fms. x. 379; þessa hluti syrgðu þeir, Barl. 189; ek syrgi eina jungfrú ok fæ hana eigi, Fas. iii. 643; s. af e-u, to mourn over, Barl. 91: s. sik, to bewail oneself, wail, Róm. 233, passim in old and mod. usage.