1 HÖFIGR
or höfugr, adj., acc. contr. höfgan, höfgir, höfgum, [A. S. heafig]:—heavy, Hkr. iii. 199; h. steinn, Bs. i. 640; höfug byrðr, Grág. ii. 166, Fms. x. 203, Hkr. iii. 184: neut., hann kvað svá höfugt á sér, at hann mátti hvergi hrærask, Sturl. i. 119 C.
2 HÖFIGR
2. heavy with sleep, sleepy; e-m er höfugt, Fms. viii. 89, 655 iii. 2; svefn-höfugt.
3 HÖFIGR
II. metaph. hard, rude; höfigt orð, Bs. i. 341: heavy, difficult, 169: irksome, 155.