1 ÓTTA
u, f. [an old Teut. word; Ulf. uhtwo = ἔννυχον, or uhtiugs = εὔκαιρος, uhteigo = εὐκαίρως, uhteigs wisan = σχολάζειν; A. S. uhte; Hel. uhta; O. H. G. uohta]:—the last part of the night just before daybreak; í nótt fyrir óttu, Fms. vi. (in a verse); en í óttu fyrir dag (in the ótta before daybreak) stóð hann upp ok klæddi sik, Edda 28; óttu ok öndverðan dag, Am. 50; í óttu, Fas. i. 148, Hkr. i. 70; þegar í óttu, iii. 417, Fms. xi. 433; hana-ótta, cock-crow, gallicinium, N. G. L. i. 9.
2 ÓTTA
COMPDS: óttusöngr, óttutíðir.