1 piltr
m. a boy, prop. a boy clad in a pelt or petticoat; hann bar piltinn á handlegg sér, Fb. i. 565, Grett. 117; hann sá hvar piltrinn stóð á baki honum, 124; piltr þessi, this youth, Fs. 69; biðr Þorleifr Kol tapa piltinum, 145, Gd. 55:—in mod. usage also a man, thus the labourers on a farm (vinnu-menn, hús-karlar) are called piltar. pilt-skapr, m. ribaldry; and pilta-yrði, n. pl. coarse language, Bs. ii. 261.