1 skörungr (skǫrungr)
m. (skarungr, O. H. L. 4), [skara]:
2 skörungr (skǫrungr)
I. a poker, freq. in mod. usage.
3 skörungr (skǫrungr)
II. metaph. a foreman, leader; nema hann görðisk s. fyrir þessu máli, Eb. 126; eigi man ek þessu máli skjóta til annarra manna, má ek hér vera s., 210.
4 skörungr (skǫrungr)
2. a prominent, brave, noble-looking person, referring to heart and character, as also to appearance and manner; a very expressive word, used of both men and women; Arinbjörn var allra manna örvastr ok mestr skörungr, Eg. 517, 598, Bs. i. 86; vitr maðr ok s. mikill, Fms. vii. 144, Orkn. 46; þat er mál manna, at eigi hafi meiri s. verit ok stjórnsamari í Noregi, 150; hafði auð fjár ok var sjálfr inn mesti s., 238; félítill, en s. mikill ok drengr góðr, Eg. 691, Hrafn. 14; s. inn mesti ok stórmenni, O. H. L. 4; víst ert þú s., Sigurðr, þvi at þú hefir þat ráð upp tekit er öllum oss gegndi bezt. Fms. vii. 144: of a lady, kvenna vænst ok s. mikill, Eg. 2; munt þá nú segja, ef þú ert s., hvárt þat er nökkut nær þínu skapi, Nj. 24; hón var ok s. mikill í vitsmunum, Ld. 20; kvenna fríðust ok s. mikill, Hkr. i. 28; þótti hón (the queen) inn mesti s., 4; hón var s. ok skapstór, Ísl. ii. 477, cp. 6; Jófríðr var s. mikill, 192.