pres. smýg; the ancients prefer the pret. smó (smótt, smó); the mod. is smaug, which occurs in Km. 7; pl. smugu: subj. smygi; part. smoginn: [A. S. smugan; Dan. smyge; Ivar Aasen smjuga]:—to creep through a hole, opening, or narrow space; at s. út um glygginn, Fms. xi. 277; þá smugu þeir milli spalanna, Edda 30; hann hefir smogið inn, garðr með hjarra-grind fyrir ok rimar í, svá at fénaðr megi eigi smjúga, Jb. 262; smýgr hann þá niðr undir hjá henni, creeps under the blankets, Háv. 54; ræð ek, at þú smjúgir undir þar hjá stokkinum í nótt, Gísl. 100: to put a garment on which has only a round hole to put the head through (cp. A. S. smygel), smugu í guðvefi, Hðm. 17; gullbrynju smó, Skv. 3. 45; cp. smokkr and smátt.

II. to pierce; kom lásör í brúnina ok smó þegar í gögnum, Sturl. i. 180 C; örin kom aptan í bak dýrinu ok smó fram í hjartað, Fas. ii. 246; rækyndill smaug rauðar rítr, Km.; oddr smó brynjur, Fms. vi. (in a verse).

III. part. smoginn; gren-smoginn, of a fox; maðk-smoginn, worm-eaten.