1 SYLL
f., qs. svill, gen. syllar, pl. syllr; mod. sylla, u, f.; [A. S. syll; Engl. sill; O. H. G. and Germ. schwelle]:—a sill, door-sill; reisa upp góða stólpa ok þar yfir leggja stórar syllr, Sks. 91 new Ed.; stafir fjórir stóðu upp ok syllr upp í milli, Fms. viii. 429 (so also Cod. Eirsp. 192, Ed. 1871); fjóra ása, átta stafi, tvau þvertré, ok tvær syllr, Dipl. iii. 8; hann fékk komizt út undir syll kirkjunnar, Slurl. iii. 102 C (kyrkju-sylluna Ed.); syllr ok stöðr, Ld. 316, cp. v. l.; sönghús-syllur, Fms. ix. 26: syllar-efni, Pm. 11. syllu-stokkr, m. a sill-post, Hom. 94, 96.