1 dreng-skapr
m., gen. ar, courage, high-mindedness; the phrase, falla með drengskap, to fall sword in hand, Fms. ii. 42; vit ok d., xi. 112; deyja með drengskap, opp. to lifa með skömm, v. 136; þínum drengskap (manliness) skal ek við bregða, Nj. 13: allit., dáð ok d.; með litlum drengskap, cowardly, Fms. viii. 29; má þat verða til drengskapar, Ísl. ii. 366; drengskapar-raun, trial of d., Sturl. ii. 62.