1 HYLJA
pres. hyl (hylk = hyl ek, Hbl. 11), pl. hyljum; pret. hulði (huldi); part. huliðr, huldr, and hulinn; [Ulf. huljan = καλύπτειν; A. S. helan; Old Engl. to hele, hull; O. H. G. huljan; Germ. hüllen; Swed. hölja; Dan. hylle and hæle]:—to hide, cover; hylja hann allan, Edda 72; hann hulði höfuð sitt, Fms. x. 255; huldi andlit sitt, 361; hón huldi dúk, bjóð, Rm.; hann huldi hræ hans, Nj. 27, Grág. ii. 88; ok svá mikit hárit at hón mátti h. sik með, Nj. 16: to bury, jörðu hulinn, buried in the earth, Magn. 506; hylja auri, Korm. (in a verse); huliðr sandi, Geisli 25: to conceal, limi okkra hyl ekki, Sks. 504: part. huldr or huliðr, id.; fara huldu höfði, to go with the head covered, i. e. in disguise or by stealth, Eg. 406, Fms. i. 222; cp. huliðshjálmr.