1 LEIFA
ð, [Ulf. bi-laibjan = περιλείπειν; A. S. lyfan; Engl. leave; O. H. G. liban; Germ. b-leiben; cp. Dan. levne, Swed. lämna, Lat. linquere, Gr. λείπειν]:—to leave a heritage; hann leifði honum lönd ok lausa-fé, Rb. 318.
2 LEIFA
2. to relinquish; vér höfurn leift fyrir þínar sakir allt þat er vér áttum, Flóv. 28; ek mun þann kost taka, at leifa konungs-nafn heldr en berjask, Fms. xi. 222; þeir leifðu skipin í Raumsdal, vii. 291; eða sýnisk yðr at leifa skipin ok ganga á land, viii. 214.
3 LEIFA
3. to leave out; ef menn leifa nokkut orð í kviðum eða vættum, Grág. i. 138; ok hafa þat allt er hizug leifir (thus the vellum, not leyfir) eðr glöggra er, and adopt whatever has been left out in the other book or what is clearer, 7.
4 LEIFA
4. to leave, of food; fjórir hleifar ok þar með slátr, ok leifir hann þess ekki, Fms. iv. 246:—reflex., eigi skal nokkurr hlutr af lambinu leifask, ef nokkut vætta leifisk svá at ekki verðr etið, þá skulu þér þat í eldi brenna, Stj. 280.