1 sturla
að, qs. stúrla, [a derivative from stúra, q. v.]:—to stir, derange, disturb, esp. of the mind; íllr andi sturlaði hann, Stj. 460 (of king Saul), Barl. 160, 180, 186.
2 sturla
2. reflex., samvizkan mjög þar sturlast við, Pass. 34. 6: part. sturlaðr, deranged; öll em ek sturluð af angri, Str. 22, freq. in mod. usage of religious madness.