1 undra
að, to wonder at a person or thing, with acc.; þetta undra víkingar, Fas. ii. 530; allir undra þessa manns afl, Finnb. 274; undra allir geysi-mjök hans meðferði, Th. 77; þeir undra hví eigi var upp lokit, Stj. 383; undrandi er hann var þar kominn, 359; síðan undraði engi maðr, at …, Sks. 646 B; fólkit gékk allt út úr kirkjunni ok undraði, 116; vendu heim þaðan ok undruðu mjök, Hom. 120.
2 undra
2. in mod. usage the active is mostly impers.; mig undrar, it astonishes me.
3 undra
II. reflex. to wonder; undrask öglis landa eik hví vér sém bleikir, Ó. H. (in a verse); fóru menn út ór hverri borg at undrask þá, Nj. 48; hann undraðisk þat, at …, 185; hann undraðisk þat mjök, at …, Edda 1.