1 GLAUMR
m. [glam, cp. Scot. glamer = noise], a merry noise, esp. at a banquet; var þar inn at heyra glaumr mikill, Ld. 170; glaum ok hornaskol, Eb. 28; sat við drykkju, þar var g. mikill, Eg. 303; glaumr mikill ok fjölmenni, Fms. xi. 108; g. ok gleði, Sturl. i. 23, 24, Fms. iv. 48; gný ok glaum herliðsins, Hkr. iii. 65: freq. in mod. usage, g. heimsins, g. veraldar, the noise and bustle of the world, Vídal.
2 GLAUMR
2. in old poetry joy, merriment; glaums andvana, cheerless, Gkv. 2. 41; bella glaumi, 29; manna g., joy (society) of men, Skm. 34; glaumr þverr, the cheer (the heart) sinks, Glúm. 339 (in a verse).
3 GLAUMR
β. a lusty crowd of men; val-glaumr, a host of warriors, Gm. 21.