1 HLÉ
n. [Ulf. hlija = σκηνή, Mark ix. 5; A. S. hleô; Hel. hlea; Engl. lee; Dan. læ]:—lee, used (as in Engl.) only by seamen; sigla á hlé, to stand to leeward, Jb. 400: shelter, standa í hlé, fara í hlé, to seek shelter: mod. a pause, það varð hlé á því. hlé-borð, n. the lee side, freq., Lex. Poët.