1 kast
n. a cast, throw of a net; eignask þeir síld alla er kast áttu, Gþl. 427, Boldt. 53; um kast ef menn hitta í storma, N. G. L. ii. 278,:—in the phrase, koma í kast við e-n, to come in collision with one (Dan. komme i kast med en), Nj. 260; koma í kast saman við e-n, H. E. i. 524.
2 kast
β. a throw of dice, Sturl. ii. 159, Ó. H. 90, Sks. 26.
3 kast
2. köstum saman, by heaps, Þórð. 62; at seinustum köstum, at the last moment, D. N. ii. 535: metaph., kemr til e-s kasta, one’s turn comes, mun þá þykkja koma til várra kasta, at veita lið málum yðrum, Valla L. 221; nú hafa kappar kveðit í hring, kemr til minna kasta, Ísl. Þjóðs. ii. 7.
4 kast
II. a kind of cloak, a dust cloak; hlógu at honum er hann var í kasti mórendu, Nj. 179: in mod. usage, a cloak worn by milkmaids whilst milking;
5 kast
III. a fit; hósta-kast, a fit of coughing; renna stór köst, to take a long run by fits and starts, Hem.