1 mynda
1. d, [mundr; Germ. münden = discharge], to weigh, measure, of the mundr, q. v.; gripir metnir ok myndir í hendr þeim er konu fær, N. G. L. i. 230; mynda skal meyjar-fé allt, ok koma eyrir eyri í gegn, 29; for in the mundmál (q. v.) the mundr was to be set off or balanced against the damsel’s dowry.
2 mynda
2. að, to shape, form, Hom. 130; mynda e-t eptir e-n, to shape after, imitate, Hom. (St.): to shape, form, vér höfum mælt ok myndat vegginn, Fms. xi. 432, freq. in mod. usage.
3 mynda
II. = munda; ekki þarf hér at mynda til þess sem oss er í hug, ’tis no use to hint at it, i. e. let us speak it out at once, Nj. 224.