1 ÚR
1. n. [cp. Swed. ur-væta, ur-väder], a drizzling rain; úr eða dögg, Stj. 531; úri þafðr, of the sea-serpent, Bragi; var þoka yfir héraðinu, vindr af hafi ok úr við (úr-viðri?), Ísl. ii. 308; er þá létt af allri sunnanþokunni ok úrinu, Hrafn. 8; þá héldi yfir þannig úr þat er af stóð eitrinu, Edda i. 42 (Cod. Worm.; oc þat = or þat = úr þat, Ub. l. c.): a remnant is in the mod. phrase, það er ‘úr’ honum, it rains; cp. also úr-koma and úði.
2 ÚR
2. prep., see ór, pp. 472, 473: in COMPDS, úr-eldast, ð, to become obsolete, úr-hættis, adv. out of season, too late; það er ekki ú. enn. úr-kast, n. offal, úr-kula, in úrkula-vonar, see örkola. úr-kynja, adj. degenerate. r-lausn, f. a small gratuity; göra e-m ú., to make one a small concession. úr-ræði, n. an expedient. úr-skurða, að, to decide. úr-skurðr, m. a decision. úr-slit, n. a final end. úr-tíningr, m. pickings. úr-tölur, f. pl. dissuasions. úr-val, n. a picked thing. úr-vinda, see órvinda. úr-þvætti, n. a wash. úr-ætta, adj. degenerate.