Velta

Betydning av det norrøne ordet "velta"

Som definert av Cleasby & Vigfusson norrøn-engelsk ordbok:

Det norrøne ordet velta kan bety:velta

velta

1. t, a causal to the preceding; in Runic inscriptions it is spelt ‘elta’ or ‘ailta,’ Rafn 188, 194 (see rati); [Ulf. valtjan = κυλίνδειν; A. S. wæltan; Germ. wälzen; Dan. vælte; see valtr]:—to roll, set rolling, a stone or the like, with dat.; velta búkum frá fótum jarli, Fb. i. 495; velta grjóti, GS. 12; velta torfi, Grág. ii. 266; v. steini, n. G. L. ii. 122; steininum hafði velt verið af gröfinni, Luke xxiv. 2; þeir veltu honum, Eb. 115 new Ed.: impers., því næst velti (því), then she capsized, FmS. ix. 320.

velta

II. reflex. to turn oneself, rotate; sól veltisk um átta ættir, SkS.; hann veltisk inn yfir þresköldinn, Fb. ii. 382; hestrinn veltisk um tólf sinnum, the horse rolled itself over, Hrafn. 6; sumir hestar höfðu velzt, Grett. 29 new Ed.

velta

2. the phrase, veltask ór konungdómi, jarldómi, to roll oneself from kingdom to earldom, to descend from a higher to a lower estate, e. g. from king to earl, or from earl to thane, FmS. i. 195, Eg. 7; Hallaðr, sá veltisk ór jarldómi í Orkneyjum, Landn. 260; veltisk hann þá ór jarldómi ok tók hölds rétt, Hkr. i. 104; the phrase is borrowed from the symbolic act, for which see Har. S. Hárf. ch. 8.

velta

2. u, f. the state of being valtr.

velta

2. in the phrase, hafa mikið í veltunni, to have much in circulation, rolling, of money.

Mulig runeinnskrift i yngre futhark:ᚢᛁᛚᛏᛅ
Yngre futhark-runer ble brukt fra 8. til 12. århundre i Skandinavia og deres oversjøiske bosetninger

Lignende oppføringer:

• Velta (II)