Fanga
Słownik staronordyjski - fanga
Znaczenie staronordyjskiego słowa "fanga"
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- fanga
- að, [Germ. fangen = to fetch, whence Dan. fange], to fetch, capture, Stj. 122, Vígl. 29, BS. i. 881, ii. 118, Fb. i. 240; áðr en hann var fangaðr, Ísl. (Harð. S.) ii. 105; f. dauða, to catch one’s death, to die, Ór. 39: this word is rare and borrowed from Germ., it scarcely occurs before the end of the 13th century; part. fanginn vide S. v. fá and below.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚠᛅᚾᚴᛅ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- Dan.
- Danish.
- f.
- feminine.
- Germ.
- German.
- gl.
- glossary.
- l.
- line.
- m.
- masculine.
- n.
- neuter.
- part.
- participle.
- S.
- Saga.
- s. v.
- sub voce.
- v.
- vide.
Prac i autorów cytowanych:
- Bs.
- Biskupa Sögur. (D. III.)
- Fb.
- Flateyjar-bók (E. I.)
- Harð. S.
- Harðar Saga. (D. II.)
- Ór.
- Ólafs-ríma. (A. III)
- Stj.
- Stjórn. (F. I.)
- Vígl.
- Víglundar Saga. (D. V.)