Iðra
Słownik staronordyjski - iðra
Znaczenie staronordyjskiego słowa "iðra"
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
Staronordyjskie słowo iðra może oznaczać:iðra
- iðra
- að, usually dep. iðrask, [Ulf. idreigon = μετανοειν]:—to be moved inwardly (from iðr), but only used metaph. like Gr. σπλαγχνίζομαι, to repent:
- iðra
- I. act., impers. with gen. of the thing, to repent of; hvers engan iðrar, 2 Cor. vii. 10: with acc. of the person, nom. of the thing, Guðs gjafir og kallan kunna eigi að iðra hann, Rom. xi. 29.
- iðra
- 2. pers., það (sic) iðrar mig ekki, 2 Cor. vii. 8; eigi iðra mik mínar görðir, Mar.: absol., heldr en þik iðri eptir, Sks. 250.
- iðra
- II. more often in reflex. form, iðrask e-s, to repent of, rue; opt ætla ek at vér iðrimk þessa, Eg. 732; iðrumk ek þess mjök, Sks. 720, Nj. 78, 79. Eg. 176, Fs. 8, Fms. iv. 369, viii. 54, Barl. 172, 180, n. T., Pass., Vídal. passim.
- iðra
- III. part. iðrandi, repentant, Magn. 430, Mar.: as subst., GrEg. 39; iðrandans, Hom. 78.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᛁᚦᚱᛅ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- dep.
- deponent.
- f.
- feminine.
- Gr.
- Greek.
- metaph.
- metaphorical, metaphorically.
- Ulf.
- Ulfilas.
- acc.
- accusative.
- act.
- active.
- gen.
- genitive.
- impers.
- impersonal.
- m.
- masculine.
- n.
- neuter.
- nom.
- nominative.
- pers.
- person.
- absol.
- absolute, absolutely.
- l.
- line.
- reflex.
- retlexive.
- v.
- vide.
- part.
- participle.
- subst.
- substantive.
Prac i autorów cytowanych:
- Mar.
- Maríu Saga. (F. III.)
- Sks.
- Konungs Skugg-sjá. (H. II.)
- Barl.
- Barlaams Saga. (F. III.)
- Eg.
- Egils Saga. (D. II.)
- Fms.
- Fornmanna Sögur. (E. I.)
- Fs.
- Forn-sögur. (D. II.)
- Nj.
- Njála. (D. II.)
- N. T.
- New Testament.
- Pass.
- Passiu-Sálmar.
- Vídal.
- Vídalíns-Postilla.
- Greg.
- Gregory. (F. II.)
- Hom.
- Homiliu-bók. (F. II.)
- Magn.
- Magnús Saga jarls. (E. II.)