1 vesöld (vesǫld)
f. (vesæld is never found), gen. vesaldar, [vesall], misery, Fas. iii. 129, MS. 677. 8, Hkr. iii. 288, Stj. 50; válaðs ok vesaldar, Clem. 135; víls ok vesaldar, Fms. iii. 95; eymdir ok vesaldir, Stj. 45: passim in old and mod. usage, vesaldar-maðr, a destitute person, Grett. 112 A.