1 KINN
f., gen. kinnar; pl. kinnr, old kiðr, Lb. 18, Ísl. ii. 481, 686 C. 2: [Ulf. kinnus = σιαγών; A. S. cin; Engl. chin; O. H. G. kinni; Dan. kind, etc.; Gr. γένυς; Lat. gena]:—the cheek; hleypti hann annarri brúninni ofan á kinnina, Eg. 305, 564; kómu rauðir flekkir í kinnr honum, Nj. 68; roði í kinnunum, 30; kenna við höku, kinnr eða kverkr, Edda 109; vátar kiðr af gráti, Lb. l. c.; báðar kiðr, Ísl. ii. l. c.; ljós beggja kinna, poët. the ‘cheek-beam’ = eyes, Kormak.
2 KINN
COMPDS: kinnarbein, kinnarkjálki, kinnasár.