t (ð), a causal to the preceding, to cause to spring, make start, propel, drive, with dat.; s. úaldar-flokki þessum, Fms. vii. 263; sumum stökti hann brott, i. 98; ek stökta í brott Steinari, Ísl. ii. 215; þeir hafa stökt honum norðan, Eb. 304, Dropl. 35; hann stökti honum ór landi, Fms. vi. 27; hví er þér stökt ór landi, Hkv. Hjörv. 31; vér munum ríða at sem harðast ok s. í sundr (break) fylkingu þeirra, Orkn. 12.

II. to sprinkle; hón hafði stökkul í hendi ok stökkvir of hús, Bs. i. 195; með því skyldi s. hlautinu á mennina, Hkr. i. 139; stökti hann vígðu vatni um allt skipit, Fms. ii. 178; vatn stökt of hús, Pr. 474; ef þú stökkvir á með honum, Hb. 544. 39: to be sprinkled, hann stökkvir blóði himin ok lopt, Edda 8.