1 DREYMA
d and ð, poët. obsol. pret. reflex. dreymdumk; [draumr; A. S. dryman = psallere; Hel. drômian = jubilari; Engl. dream; Germ. träumen; Dan. drömme; Swed. drömma]:—to dream; in Icel. impers. and with a double acc., that of the dreamer and the dream or person appearing; thus, mik dreyindi draum, mik dreymdi mann, etc.; þat dreymdi mik, Nj. 95; hvat hefir þik dreymt, id.; hinn veg d. mik þó, 53; hann kvað sik dreymt hafa Hákon jarl (acc.), 122; dreymt hefir mik mart í vetr, Ld. 126; enn dreymdi hann enn þriðja draum, Fms. xi. 8; or poët., draum dreymdumk = draum dreymdi mik, I dreamt a dream, Bjarn. 49; or with ‘at’ with subj., hann (acc.) dreymði þat, at hann væri at lögbergi, Íb. ch. 4, cp. 385: konung dreymdi aldri, the king never had a dream, Hkr. i. 171; the phrase, at dreyma fyrir daglátunum, esp. of light merry dreams at daybreak, which people in Icel. consider a sign of good health, Fél. ix.
2 DREYMA
β. pers., the appearance in nom., (rare), sá maðr (nom.) dreymir mik jafnan, Fs. 98; dreymdi Svein Þórr heldr ófryniligr, Fms. ii. 162; þat er fyrir eldi er járn (nom. pl.) dreyma, Gkv. 2. 38; um vetrinn vóru dreymdir draumar margir, Bs. i. 497; vide draumr.