adj. [mid. H. G. gram; Dan. gram; gramr and grimmr (q. v.) are kindred words from a lost strong verb, grimman, gramm]:—wrath, esp. of the gods, in the heathen oath formula, sé mér goð holl ef ek satt segi, gröm ef ek lýg, whence the Christian, Guð sé mér hollr ef ek satt segi, gramr ef ek lýg, N. G. L. ii. 397, 398, (cp. the Engl. so help me God); goð gramt, Grág. i. 357: esp. in poetry, gramr er yðr Óðinn, Fas. i. 501; mér skyli Freyr gramr, Fs. 95; Dönum vóru goð gröm, Fms. vi. 385.

II. gramir or gröm, n. pl. used as subst., fiends, demons; deili gröm við þik, Hkv. Hund. 1. 40; taki nú allir (allar MS.) gramir við honum! (a curse), Fs. 147; gramir munu taka þik, segir hann, er þú gengr til banans, Mork. 43; farþú nú, þars þik hafi allan gramir, Hbl. (fine); mik taki hár gálgi ok allir gramir ef ek lýg, Fas. i. 214; hence gramendr, f. pl., qs. grama hendr: farið ér í svá gramendr allir! Dropl. 23, (vide tröll, tröllendr); glama með grömum, Hm. 30.

III. in poetry, gramr means a king, warrior, Edda 104, Hkr. i. 25, Lex. Poët.: name of a mythical sword, Edda.