1 KREFJA
pres. kref, krefjum; pret. krafði, subj. krefði; part. krafðr, krafinn; [A. S. crafjan; Engl. crave; Dan. kræve]:—to crave, demand, to call on one, with acc. of the person, gen. of the thing; or also, krefja e-n til e-s, krefja hann til utanferðar, Sturl. i. 214; verða sumir krafðir til at stýra, Sks. 263; ek em kominn at krefja þik at þú látir laust, Eg. 501; ok krafði síra Bjarna, at lúka sér þau átján hundruð, Dipl. iii. 13; ella krefi Guð hann andar sinnar, Sks. 720: at neita því er ek vil kraft hafa, Fms. xi. 225; ok kref ek ok bind ek álögum þriggja marka útlegð, Grág. i. 384; krefja e-n máls, Fms. vii. 162; engi þorði at krefja hann orða, no one durst speak to him, Edda 22: krefja fjár, Sturl. i. 48; krefi hann manna, K. Á. 70; konungr krafði þá leiðangrs, Fms. viii. 419; k. búendr liðs, Ó. H. 205; sá þótti mér ungr at krefja eiðsins, Edda 37; hann krafði dura, he knocked at the door, Fms. viii. 332, v. l.; krefja lukla, Vkv. 19, 21: with subj., kröfðu þeir at sveinninn færi með þeim, Fms. i. 74.
2 KREFJA
II. reflex. to claim, with gen.; krafðisk Hávarðr torföxarinnar, Háv. 47; þó má konungr krefjask af þeim þeirrar þjónustu, sem …, Sks. 263.