1 MARR
1. m., gen. marar; [Ulf. marei = θάλαςςα; A. S. mere; Hel. meri; O. H. G. meri; Germ. meer; Lat. mare]:—the sea; sígr fold í mar, the earth sinks into the sea, Vsp. 57; mik hefir marr miklu ræntan. Stor; vátr marr, Skálda (in a verse); kaldr marr, Edda 101 (in a verse); líða yfir marr, Vþm. 48: metaph., mun-strandar marr, the sea of the breast, the song, Höfuðl.; mistar marr, the sea of mist, the air, Hkv. 1. 96: in prose this old word remains in the marar-botn, m. the bottom of the sea; Páll lifði tvau dægr á marabotnum, 655 xxvii. 6, and so in mod. usage; it also remains in various compds, mar-álmr, mar-bakki, mar-flatr, mar-mennill, mar-gýgr, mar-hrísla, mar-knútr, mar-svín, mar-vaði, mar-rein, etc., q. v.
2 MARR
II. in local names, Aust-marr (q. v.), A. S. Eastmere; Mar-bæli, q. v.
3 MARR
2. m., gen. mars, dat. mari, Vþm. 12; pl. marar, Hkr. i. 237 (in a verse), Skv. 2. 16; pl. marir, Fm. 15, Hkv. Hjörv. 28; but acc. pl. mara, Akv. 37, Rm. 35; marina = mara ina, Akv. 13: [A. S. mearh or mear; O. H. G. marah]:—a steed, only in poetry, whereas the answering fem. merr, a mare, has become a common word in prose as well as poetry: magran mar, Hm. 82, Og. 3, Skm. 8, 9; maðr stiginn af mars baki, 15; mars bægi, Vkv. 31; mari vel tömdum, Fas. i. 491 (in a verse); mara svang-rifja, Rm. 35; marina mélgreypu, Akv. 13; er hér sitjum feigir á mörum, Hðm. 10; mörum Húnlenzkum, 11; hleða mar, to saddle, Hdl. 5; minn veit ek mar beztan, Akv. 7; hann kvað hest mar heita, en mar (mara? q. v.) er manns fylgja, Fs. 68; hnakk-marr = a saddle-horse, hack, Ýt.: poët. vág-marar wave steeds, ships, Skv. 2. 16; Róða rið-marar, the heaving sea steed, Hkr. i. 237 (in a verse); ægis-marr, súð-marr, vers-marr, borð-marr, segl-marr, stjórn-marr (Hkv. 1. 29), gjálfr-marr, þóptu-marr, all names of ships. Lex. Poët.