1. heterogene, in sing. n., in plur. f. mundir; [muna]:—a moment, the nick of time; en er þú hefir gört þetta, þá mun þér mund (high time) ór hauginum á braut, O. H. L. 2: followed by a gen., í þat mund dags er út tók eyktina, Fms. xi. 136; þat var mjök í þat mund dægra, er, Niðrst. 3; þat var miðviku-dagr ok þat mund árs, er …, Hom. 110; í þat mund missera, Bs. i. 185:—single, þat mund, er Bersi var til búðar borinn, at the moment when, Korm. 128; skip kom út í þetta mund norðr, Lv. 74; í þat mund kemr Haukrmeð skikkju-verðit, Fb. i. 577; þat mund er sá andaðisk, N. G. L. i. 250; var hann ágætastr víkinga í þat mund, Fms. xi. 74; þat var skírsla í þat mund, in those days, Ld. 58; þat var þá tíðska í þat (þann Ed.) mund, 104; í þat mund mun orðit siða-skipti, 128; í sama mund, at the same time next day, month, year, passim.

II. plur. mundir; bíða til annars dags í þær mundir, at the same hour next day, Fb. i. 530; þat var þá tíðska í þær mundir, 524; um þær mundir, Sks. 78 new Ed., v. l.

2. f., dat. mundu, [cp. Lat. manus], the hand, mostly in poetry, Edda (Gl.) 110; læfr hann mundum (not mund um?) standa hjör til hjarta, Vsp. 55; at mundum, to hand, Orkn. 328; frá mundum, off hand, 356 (in a verse): poët., mundar fúrr, ‘hand-fire,’ i. e. gold, Lex. Poët.; mundar vöndr, ‘hand-wand’ i. e. a sword, spear, Kormak; mund-jökull, icicle of the hand, i. e. gold, Hallfred. The word remains in the compds, mund-riði, mund-laug, q. v.

II. a measure, MS. 732. 5; mæla mundum ok spönnum, Fas. iii. 19 (in a verse).