Eiginn
Słownik staronordyjski - eiginn
Znaczenie staronordyjskiego słowa "eiginn"
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- eiginn
- adj. [A. S. âgen; Engl. own; North. E. ain; Germ. eigen; Swed.-Dan. egen]:—own, one’s own; this word is in mod. usage indecl. in case and number, only marking the gender, e. g. mín, minnar, mínum eigin …, but mitt eigið, etc.; old writers use a full declension, til eiginnar konu, K. Á. 110; eigna konu, Str. 20; sínum eignum bróður, Hom. 158; spýju sína eigna, 159; í sínu eignu fóstrlandi, Stj. 103; fyrir sínum eignum sonum, 240; hafa at eignum manni, one’s own husband, Fagrsk. 10; eiginnar konu barn, 13.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᛁᛁᚴᛁᚾᚾ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- adj.
- adjective.
- A. S.
- Anglo-Saxon.
- Dan.
- Danish.
- decl.
- declined.
- e. g.
- exempli gratia.
- Engl.
- English.
- etc.
- et cetera.
- Germ.
- German.
- gl.
- glossary.
- indecl.
- indeclinable.
- l.
- line.
- m.
- masculine.
- mod.
- modern.
- n.
- neuter.
- North. E.
- Northern English.
- S.
- Saga.
- Swed.
- Swedish.
Prac i autorów cytowanych:
- Fagrsk.
- Fagrskinna. (K. I.)
- Hom.
- Homiliu-bók. (F. II.)
- K. Á.
- Kristinn-réttr Árna biskups. (B. III.)
- Stj.
- Stjórn. (F. I.)
- Str.
- Strengleikar. (G. II.)